Düşündüm…
Düşündüm…
Ben ve hayat iki iyi arkadaşız.
Hayata hep bir düşün değil, binlerce düşün penceresinden bakıp gerçeğe hangisinin daha yakın olduğunu görmek gerekir…
Düşündüm...
Hayat gözlerimi açabildiğim kadar açıp en son noktaya kadar bakmak, sonrada yumup hiçbir şey görememek kadar kısa, hayat kısadan da kısa.
Hayat kendimize yazdığımız mektupların genel adıdır. Gönderen kısmında ismimiz, alıcı kısmında adresimiz yazar.
Aslında zaman, okyanusları besleyen su kaynaklarından bile çok daha hızlı akıyor.
Aslında hayat, ölümün hep unutulduğu bir yaşama uğraşıdır.
Aslında hayat, uyku ile uyanıklık, düş ile gerçek, yalan ile doğru arasında az sonra uyanacağımız anlık bir rüyadır.
Aslında hayat, gözlerim kapalıyken bile görebileceğim bir suret, kulaklarım kapalıyken bile duyabileceğim bir ses ve her aynaya bakışımda bana bakan bir yüzdür.
Aslında ölüm, birbirini gören aynaların içinde uzayan sayısız yollar kadar uzun, dokunsam tutulacak kadar yakındır.
Aslında kimse düşlerinin terkine uğramadı. Hayat zaten bir düş! Bir gün düşeceğiz toprağa ve hayat denen bu düşten ilk kez uyanmış olacağız.
Hayatıma iyi bakmalıyım. Çünkü o kendine küsse, kimse bana yeni bir hayat hediye etmeyecek.
Yaşamak büyüdüğünden beri hayatı hep küçük gördü.
Ölümün gözlerine yaşarken bakarsak oda bize anlamı olan sonsuz bir hayatla bakar.
Ölüm sırası gelmeden kimse sıranın kendisinde olduğunu anlayamıyor.
Ölüm İsimlerimizin başındaki beylik sıfatları tanımıyor..
Aslında ölüm, cevabı hep bilinen bir sorudur.
Aslında ölüm, sevgilinin bize gönderdiği bir mektuptur.
Bilmek kadar insana acı veren başka bir karmaşa yoktur.
Kolay anlatılıyor acılar, kolay yazılıyor kolay yaşanmıyor oysa.
Aynalara her bakışta yüzümdeki maskelerden gerçek yüzümü seçemiyorum.
Çok vefasızım, telefon rehberindeki dostlarımın sayısı bir hayli azalmış.
Ben yoksam kimse yoktur.
Omuzlarının üzerinde zirveye çıktığım insanlara sırtımı dönmemeliyim.
Aslında ses sessizlikte anlam buluyor. Sessizlik her yerde konuşabilen ses oluyor.
Aslında ben büyümekten değil, içimdeki sesi yitirmekten korkmalıyım.
Ellerim kaleme, düşüncelerim kelimelere tutundukça yazmaktan ve okumaktan asla vazgeçmemeliyim.
Düşündüm…
Renklerin mavisini seviyorum diye siyahlardan nefret etmemeliyim.
En değerli an içerisinde bulunduğum andır. Çünkü, az sonrasının olup olmayacağı bilinmezdir.
Özgürlük bedeli gerçekten çok ağır olan bir mücevherdir. O yüzden herkeste bulun(a)maz.
Boş vermek hiçbir şeydir. Hiçbir şey boş vermek kadar anlamsız değildir.
Kalplerini yormayanlar düşüncelerimi çiğnediler. Cümlelerimin canı yandı.
İnsan kendi yaşamının yağmurlarında ıslanma fırsatını kaçırmamalı.
Umut Kafdağı’nın ardında da olsa beklenmeye değer..
En çok beklenen en beklenmedik anda gelendir…
Anlaşılamamak anlaşılır bir durumdur.
Nurdal DURMUŞ
